Wereldbibliotheek 2017. Oorspronkelijke titel: La transmigración de los cuerpos (2013). Deze roman wordt samen met Kroniek van een hofzanger en Voortekenen van het einde van de wereld uitgegeven als laatste werk in de trilogie De koning, de zon, de dood.

Terwijl een epidemie van apocalyptische dimensies de angst en het wantrouwen van de burgers naar ongekende hoogten jaagt, waagt de Mediateur zich na een dwingend telefoontje in de krochten van zijn stad om te bemiddelen bij de uitwisseling van twee lichamen die postuum in gijzeling worden gehouden door rivaliserende families van besproken gedrag. De macabere tragikomedie die volgt, verwijst met haar stereotiepe verplaatsingen, snedige dialogen en onderkoelde humor naar de hard-boiled detectives van Hammett en Chandler, met wellicht een knipoog naar Romeo en Julia, en is tegelijk een eerbetoon aan de doden, geliefd en begeerd voordat hun lichaam door ziekte of geweld werd ontheiligd. Net als in de eerste twee novellen van Herrera slaat de hoofdpersoon zich in De transmigratie der lichamen door het leven dankzij de gave des woords.

Fragment

Een vileine dorst rukte hem uit zijn slaap, hij stond op om water in te schenken, maar de fles stond droog en uit de kraan sijpelde alleen wat vochtige lucht. Wrokkig keek hij naar het staartje mescal op tafel en dacht Dit wordt vast een verschrikkelijke dag. Wat hij niet weten kon was dat de dag inderdaad, meerdere uren al, verschrikkelijk was, veel erger dan de onbeduidende privéhel die hij zichzelf had ingezopen. Hij besloot naar buiten te gaan. In het deurgat van zijn kamer stelde hij verwonderd vast dat Ñora, de señora die er al woonde sinds het Grote Huis het Grote Huis was in plaats van twee etages voor min of meer beklagenswaardige figuren, niet op de gang liep te sloven. Hij maakte de voordeur open en had amper een voet over de drempel gezet, of een scheut door zijn rug waarschuwde hem dat er iets mis was.

Hij begreep dat hij niet droomde, want zijn dromen waren altijd erg alledaags. Als het hem lukte meerdere uren achtereen te slapen, droomde hij, maar wel zo levensecht dat hij er niet van uitrustte: kleine variaties op zijn dagelijkse gangen en zijn dagelijkse gesprekken en zijn eeuwige angsten. Soms vielen zijn tanden uit, maar de rest was alledaags. Heel anders dan dit.
Gezoem, dan het massieve blok muggen, die met hun poten zowat ín een waterplas hingen alsof ze ermee wilden opstijgen. Verder was er niets, niemand, zelfs geen stemmen of andere geluiden in deze brede straat die rond deze tijd allang overspoeld had moeten zijn door auto’s. En toen hij beter keek: de plas begon bij een boom, alsof iemand ertegenaan had geleund om over te geven, en wat de muggen opzogen bleek geen water maar bloed.

Recensies
‘La precisión de la palabra’ in Revista de Letras
‘La transmigración de los cuerpos’ in El Mundo
Interview met Yuri Herrera in El País
Finsteren in een Mexicaanse trilogie, Theo Hakkert op VERSTWEE (literaire blog)
Bloed vloeit als tequila door Angèle van Baalen (op hebban.nl)